Simon Boon is een netwerker en maatschappelijk betrokken. Die betrokkenheid blijkt uit tal van functies en mede door hem geïnitieerde projecten en activiteiten. Hij is lokaal, nationaal en internationaal actief.

Ik ben in deze stad ondermeer al langer betrokken bij de ontwikkeling van de zorg in relatie tot andere sectoren. Het gaat hierbij over de verbinding van de zorgsector met andere maatschappelijke sectoren, omdat integraliteit en het over de schutting kijken, over organisatiegrenzen heen uitvoeren, de oplossing is voor het geïsoleerd zijn van doelgroepen.

Organisaties in de zorg zijn in hun processen, cultuur en attitude nog niet voldoende ingericht als schakel in de zorgketen. Dat is geen verwijt maar een constatering. Als er iemand met een vraag komt wordt die vraag toch nog teveel organisatiespecifiek verkend en beantwoord.

Ketenorganisatie vereist een open organisatie(cultuur), flexibel beschikbaar voor- en aansluitend bij- collega organisaties in de zorg en daarbuiten, meebewegend op basis van de klant, de vraag en de context. Dat is gastvrije zorg die vraagt om diversiteit, meervoudige waarden, creativiteit en maatwerk als regel.
Kansen voor klanten vind je door naar hen en door buiten de organisatie te kijken. De binnenkant van de organisatie is belangrijk als faciliterende voorwaarde.

Ketenorganisaties zijn bemiddelaars en de kwaliteit van de bemiddeling: bescheiden excelleren in samenwerking, in partnerschap, co-creatie, kennis en vertrouwen.
Noodzakelijke regelarme ruimte biedt daarbij vrijheid voor passende ondersteuning, actie en continuïteit in beheer en vernieuwing. Kortom, de organisatie als middel, geen doel.
Bij al die activiteiten is het van belang dat de individuele klant, patiënt of consument, in zijn persoonlijke en maatschappelijke context gezien en gewaardeerd wordt. Daar doet het probleem zich voor en daar schuilt ook de oplossing.

Eén van mijn activiteiten om de context te veranderen is Brotherwood. Brotherwood is een Apeldoorns netwerk platform voor onderwijs, kunst, cultuur, sport, gezondheidszorg en welzijn, wooncorporaties, bedrijfsleven, politiek, lokale overheid en politie. Brotherwood is de ontmoetingsplaats voor sociaal-maatschappelijk, cultureel en duurzaam ondernemers. Aanleiding is het besef dat overheid, bedrijfsleven en maatschappelijke organisaties nieuwe samenwerkingsverbanden zullen moeten aangaan om antwoord te kunnen geven op financieel-economische en maatschappelijke problematiek.

Simon over de stichting Zwerfjongeren Apeldoorn:

Mijn sympathie is dat dit initiatief een vernieuwende dimensie toevoegt aan wat organisaties doen. Vernieuwing ontstaat veelal door impuls of actie buiten organisaties, ongehinderd door bureaucratisch processen, regels en protocollen.
Als democratisch burgerinitiatief neemt de Stichting Zwerfjongeren Apeldoorn een andere verantwoordelijkheid en is zij bovendien de lerende concurrent en partner voor en naast bestaande organisaties.

Standaard organisatieaanpak heeft af en toe een ‘baanbrekende zet’, een duwtje in de rug nodig. het creëren van mogelijkheden die lastiger zijn vanuit bestaande organisaties.

De stichting zwerfjongeren Apeldoorn is een oplossing voor dingen die anders en/of wat meer snelheid behoeven. En als je dat steeds met elkaar communiceert als stichting en organisaties, dan is dit een fantastisch voorbeeld van burger zorg initiatief.

Over risicojongeren:

Ik denk niet alleen in termen van slachtofferschap. Daar is niemand mee gebaat. Het is een groep die vrij geïsoleerd leeft met negatieve levenservaringen. Vaak de schoolopleiding niet afgemaakt heeft, problemen met gezin- familierelaties, huisvesting, zorg, gezondheid en met meedoen in de maatschappij.
Het zijn jongeren die nieuwsgierig zijn naar de wereld, maar ook teleurgesteld zijn. Zichzelf en anderen minder vertrouwend, in ieder geval nog niet hun draai gevonden hebben.
Ze zijn zoekende. Maak van dat zoeken ook iets positiefs, een ontdekkingsreis. Daag uit. De veel gebruikte term “In je kracht zetten” begrijp ik vanuit de ontwikkelingen en het nieuwe elan in de wereld van de zorg, maar is te eenzijdig vanuit de zorg aan de orde. De vraag is: wat moet jij doen of laten om je weer zeker en vertrouwd te voelen en van wie heb je daarbij vertrouwen en welke ondersteuning nodig?

De vraag is ook wat je/we preventief kunt/kunnen doen in plaats van achterafzaken op lossen. Dat zou voor mij ook focus moeten zijn: is er in samenwerking met zwerfjongeren een integrale aanpak mogelijk waarbij samenwerkingspartners zich committeren aan een gemeenschappelijk belang in plaats van steeds per organisatie en individu opnieuw het wiel uit te vinden.

Over het symposium:

Bij het door jullie met Stimenz georganiseerde symposium t.g.v. de presentatie van het boek “Buitenspel en van de radar verdwenen” waren onder meer partners uitgenodigd op het gebied van wonen, werk, welzijn, zorg en gezondheid. Een vernieuwend symposium met indrukwekkende levensverhalen en betrokken gepassioneerde hulpverleners. Achteraf gezien hadden die jongeren en vertegenwoordigers van organisaties elkaar ook kunnen bevragen over hun samenwerking. Nadenken over een aanpak die het ‘hele decor’ van de jongeren betreft. Misschien een idee voor een volgende keer?